Ένας πολύ συχνός τραυματισμός είναι η κάκωση χιαστού συνδέσμου.
Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Το ανθρώπινο γόνατο αποτελείται από οστά, τένοντες, μύες, συνδέσμους μηνίσκους, χόνδρους, νεύρα και αγγεία. Ο σύνδεσμος που ονομάζεται πρόσθιος χιαστός σύνδεσμος είναι αυτός που συνδέει το πίσω έξω μέρος του μηρού με το πρόσθιο μέρος της κνήμης και είναι υπεύθυνος να σταθεροποιεί το γόνατο σε διάφορες αλλαγές κατεύθυνσης.

Τα πιο πρόσφατα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι οι ερασιτέχνες αθλητές έχουν 3% πιθανότητα να υποστούν κάκωση του συνδέσμου, ενώ στους επαγγελματίες αθλητές ανέρχεται στο 15%.

Η πιο συνηθισμένη κάκωση είναι η έσω στροφή του μηρού σε σχέση με τη κνήμη που μετακινείται πρόσθια. Ο ασθενής θα νιώσει:
α) Χαρακτηριστικό ήχο ‘ΚΡΑΚ’ αν σπάσει ο σύνδεσμος
β) Στιγμιαίο πόνο
γ) Οίδημα της περιοχής σε σύντομο διάστημα
δ) Αίσθημα αστάθειας

Για τον περιορισμό του οιδήματος, του πόνου και για την αποφυγή νέου τραυματισμού ο ασθενής χρειάζεται:
α) Ξεκούραση και βάδιση με πατερίτσες
β) Παγοθεραπεία
γ) Ελαστική περίδεση
δ) Ανύψωση του άκρου

Κάκωση όμως δεν σημαίνει απαραιτήτως ολική ρήξη του συνδέσμου, μπορεί απλά να υπέστη μερική ρήξη. Η διάγνωση για τον βαθμό κάκωσης περιλαμβάνει κλινικά τεστ ακεραιότητας του συνδέσμου τα οποία τα εξετάζει ο φυσικοθεραπευτής ή ο ορθοπεδικός και ολοκληρώνεται με μαγνητική τομογραφία για να απεικονιστεί η εικόνα του συνδέσμου.

Σε περίπτωση μερικής ρήξης του συνδέσμου ο ασθενής πρέπει να ακολουθήσει φυσικοθεραπευτικές συνεδρίες για έλεγχο του πιθανού οιδήματος, μείωση πόνου, ενδυνάμωση κάτω άκρου και κορμού και επαναφορά σταθερότητας της άρθρωσης για αποφυγή νέου τραυματισμού μέχρι την ίαση του συνδέσμου.

Σε περίπτωση ολικής ρήξης του συνδέσμου και ανάλογα με
α) την ηλικία ασθενούς
β) τις δραστηριότητες ασθενούς
γ) τις συνυπάρχουσες παθήσεις
ο ασθενής μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργική αποκατάσταση του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου.

Με την φυσικοθεραπεία επιτυγχάνεται η πλήρης αποκατάσταση του ασθενούς ύστερα από την επέμβαση καθώς είναι υπεύθυνη για την :
1. Επαναφορά πλήρους εύρους κίνησης άρθρωσης,
2. Αύξησης μυϊκής δύναμης
3. Επαναφορά νευρομυικού συντονισμού και ιδιοδεκτικότητας στον ελάχιστο δυνατό χρόνο
4. Επιστροφή στη αθλητική δραστηριότητα